ZOE SZYMON Το Σκουριασμένο Σπίτι

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Κ1

Το Σκουριασμένο Σπίτι
Τα δυο πτηνά πετούσαν για ώρες μέσα σε χωράφια και βουνά, σε λίμνες και θάλασσες, με ενδιάμεσες στάσεις για ξεκούραση και φαγητό, ο αέρας ξανασυνεργάστηκε μαζί τους, ήταν σαν ο άνεμος να συμμετείχε και αυτός στην αναζήτηση, τα στοιχεία της φύσης άρχισαν να συνεργάζονται αρμονικά όλα μαζί σε αυτή την περιπέτεια πλέον, ήταν σαν τους έβαζαν μια δοκιμασία για να δουν αν ήταν άξιοι να βρουν αυτό που ψάχνουν, τελικά όντως απέδειξαν ότι ήταν άξιοι και πλέον ο δρόμος τους δεν είχε προβλήματα, τουλάχιστον όχι του καιρού.

Είχαν φτάσει στην παλιά πόλη οπού ζούσε ο Σόναπ, είχε τρομάξει, η περιοχή δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου, καθώς περπατούσε κάθε του βήμα μαζί με την κουκουβάγια ήταν και ένα βήμα πίσω στο χρόνο, έβλεπε παιδιά στους δρόμους να τρέχουν και να παίζουν, μα αυτά που καθόντουσαν μόνα τους ήταν πολλά περισσότερα, δεν έβρισκαν παρέες επειδή οι άλλοι τους κορόιδευαν αρκετά, αυτό πίκρανε και τους δυο τους, καθώς αυτό δεν ήταν κάτι που είχε δει, τουλάχιστον όχι τόσο έντονα όσο ζούσε εκεί, λυπήθηκε πολύ για αυτό που αντίκριζε, με μια κίνηση μετατράπηκε σε άνθρωπο και έβαλε την κουκουβάγια να κάτσει στον ώμο του, κάθισαν σε ένα φθαρμένο παγκάκι και κοιτούσαν τους δρόμους, τα μισά μαγαζιά είχαν μείνει όπως ήταν χωρίς κανένας να τα κάνει συντήρηση, καθώς περπατούσε έβλεπε και ανθρώπους που γνώριζε, χάρηκε πολύ που τους είδε και κάποιοι τον είχαν δει και τότε που είχε γίνει και η πρεμιέρα της σειράς.
Καθώς συνέχιζε έφτασε στην οδό που είχε το παλιό του σπίτι που έμεινε με το ζευγάρι.
Υπήρχαν ακόμα οι δύο πόρτες μα τώρα πια η μια είχε πέσει, ο Σόναπ είχε τρομάξει πάρα πολύ μπήκε μέσα και το σπίτι βρωμούσε κλεισούρα, το πάτωμα ήταν γεμάτο σκόνη και σε κάποια σημεία το παρκέ ήταν σπασμένο, οι σκάλες ήταν και αυτές σε κακή κατάσταση, με το ζόρι ο Σόναπ προσπάθησε να τις ανεβεί, τα πόδια του άρχισαν να τρέμουν, αυτή η νέκρα του σπιτιού τον τρόμαζε πολύ καθώς συνέχιζε να περπατάει μέσα στο σπίτι η μυρωδιά ήταν χειρότερη, κατέβηκε τελικά κάτω στην κουζίνα που υπήρχαν σάπια φρούτα που τα μυρμήγκια είχαν χτίσει ολόκληρο πολιτισμό, το σπίτι ήταν πλέον σαν νεκρό χωρίς τα γέλια, χωρίς τον κόσμο που το κατοικούσε, ήταν πια ένα σπίτι φάντασμα, λίγα βήματα πιο πέρα η φωλιά του Απόστολου ήταν ακόμα εκεί και αυτό του γέμισε δάκρυα τα μάτια από την νοσταλγία που ένιωθε για τον τόπο, πλέον φωλιά κατοικούνταν από τις αράχνες που είχαν κάνει τα αυγά τους, με τα σάπια- πλέον ντουλάπια να κρέμονται, μέσα να έχουν μείνει παλιά χαρτιά ενώ βρήκε και τα σκουλαρίκια που αγαπούσε η Δωροθέα να φοράει, τα πήρε με την ευκαιρία αν την δει να της τα δώσει, βγαίνοντας στον κήπο που ήταν από πίσω φαινόταν πως κανείς δεν πρόσεχε το σπίτι πια, τα φυτά του Φιλήμονα είχαν πεθάνει-ποιος ξέρει πόσο καιρό τώρα-.
Ξαφνικά, άκουσε η πόρτα ο Σόναπ και Ντιά κρυφτήκαν αμέσως, ήταν ένας κύριος που ήρθε να δει το σπίτι ενώ μάλιστα ήθελε να το επισκευάσει, Ο Σόναπ για κάποιο λόγω που τον έβλεπε τρόμαζε, ο περίεργος αυτός τύπος που ήταν και αρκετά ψηλός έπιασε σε ένα σημείο που είχε μαζέψει αρκετή σκόνη, ύστερα πήρε ένα πανί και άρχισε να καθαρίζει το σημείο, είχε ένα βλέμμα αγέλαστο και αρκετά σοβαρό, η κίνηση των χειλιών του ήταν έως και μηδαμινή και ένα βλέμμα σχεδόν παγωμένο, αφού καθάρισε το τραπέζι πήγε μέσα στην κουζίνα, άνοιξε το νεροχύτη και έπλυνε το πανί που αμέσως του νερό που επέφτε ήταν κατάμαυρο, ύστερα πήρε ένα ποτήρι και γέμισε το μισό και το ήπιε.
Η Ντία είχε φοβηθεί αρκετά αλλά προσπάθησε να μην βγάλει άχνα καθώς δεν ήξερε τι θα μπορούσε να τους κάνει αυτός ο άνθρωπος αν τους έπαιρνε είδηση, εκείνος πήρε ένα ξύλο, η Ντια τρόμαξε τόσο πολύ γιατί πίστευε πως τους είχε ακούσει αυτός ο περίεργος τύπος, ο Σόναπ τρόμαξε και την κρατούσε με τα πτερά του μέχρι να βγουν έξω ενώ ήταν έτοιμος για επίθεση. Τότε ο άντρας άρχισε να χτυπάει τα έπιπλά που ήταν μέσα στην σκόνη και στην βρώμια.
<< Είναι χάσιμο χρόνου! Είναι για πέταμα, άσε που έχουν χαλάσει σε διάφορα σημεία>> φώναξε εκείνος και άρχισε να τραβάει τα έπιπλα μέχρι να τα έχει στοιβαγμένα και τότε ο Σόναπ βγήκε έξω μαζί με την κουκουβάγια που είχε αρχίσει να συνέρχεται…
<< Τι ήταν αυτό, πως και δεν πάθαμε τίποτα εκεί μέσα>> είπε η Ντία και άρχισαν και η δυο τους να πετάνε όσο πιο μακριά μπορούσαν με τον φόβο μήπως όντως αυτός ο άντρας τους είχε δει.
Η πρώτη του τρομαχτική αποτυχημένη προσπάθεια να βρουν το ζευγάρι δεν στάθηκε στους δυο τους εμπόδιο να ξαναπροσπαθήσουν, ο Σόναπ γύρισε το βλέμμα του πίσω και κοιτούσε, το σπίτι στο όποιο διέμενε κάποτε είχε γίνει πλέον τρόμος, είχαν γίνει ακόμα και οι αναμνήσεις του θρύψαλα μετά από αυτά που έβλεπε, αλλά η εικόνα με την φωλιά του Απόστολου με τις αράχνες μέσα του είχε μείνει για αρκετές μέρες στο μυαλό του, ανέβηκαν στο –πλέον- γέρικο δέντρο που ήταν δίπλα από το σπίτι και αρχίσανε να τρώνε λίγο…
<< Τώρα που θα πάμε;>> ρώτησε η Ντία
<< Υπάρχει αρκετός κόσμος εδώ που μας γνώριζε, ίσως αυτοί να ξέρουν περισσότερα>>
Στο μεταξύ ο παράξενος τύπος άρχισε να καίει μικροπράγματα, μια εικόνα όμως του ζευγαριού που είχαν σε μια κουβέρτα αγκαλιά τον Απόστολο ο αέρας την είχε ρίξει στο έδαφος, καθώς θυμήθηκε κάποιες περίεργες συνήθειες του φίλου του, που του άρεσε να τον έχουν αγκαλιά σαν να ήταν ένα μικρό μωράκι, τον έπιασε τέτοια νοσταλγία που ήθελε να ξαναζήσει αυτές τις στιγμές γέλιου, είχε σκεφτεί πως δεν έζησε τις στιγμές όσο θα έπρεπε και δεν κράτησε όσες εικόνες θα ήθελε για αναμνηστικό στο μυαλό του, γιατί σε περίπτωση που δεν ξανάβρισκε κανέναν θα έμενε με ελάχιστες αναμνήσεις από τις υπέροχες χρυσές εποχές που είχε ζήσει, μα για εκείνον η ελπίδα πέθαινε πάντα τελευταία, πήρε την εικόνα μαζί το και την κράτησε για να μην την χάσει πότε, οι δυο τους άρχισαν τότε να πετάνε για να πάνε να βρούνε μια γυναικά πολύ στενή τους φίλη μπας και μπορούσε να τους βοηθήσει σε αυτό που έψαχναν.